243. Məni az qala havalanmaq səviyyəsinə çatdırmış vəziyyət.
Adam nə qədər öz-özünə danışar, nə qədər şey fikirləşib öz-özüylə bölüşər axı. O qədər olur fikirdən özümü boş-boş divara, ya havaya baxan yerdə tuturam. Ayıldığımda da nə fikirləşdiyim yadıma düşmür. Kimsə nəyin var soruşsa, nə danışacağımı da bilməyib "heç nə" deyərəm. O qədər mürəkkəb bir haldayam ki, izah etmək üçün gərək birinci oturub qarışmış yumağı özüm açmağa çalışam. O qədər bölüşməmişəm, o qədər tək qalmışam ki, hamısı üst-üstə gəlib məni heç vaxt çıxa bilməyəcəyim bataqlığa salıb sanki. Ağlında heç bir sual olmadan, nəyin olub-olmayacağını fikirləşmədən, başa düşülməmə "qorxu"sunun 0% ehtimalla olacağından əmin olduğun bir söhbətə girmək, daha doğrusu, söhbətə girə biləcəyin insan/ların olması necə də böyük xoşbəxtlikdir.

Halımı çoxdan qəbullanıb, canımdan söküb ata bilməyəcəyimi çox yaxşı bilirəm. Danışmaqla yükümü və mənfi enerjimi kiməsə yükləməyi də planlamıram. Bunların qarşısında sərgilənəcək ən ideal davranış, olana çox da fikir vermədən, narahatlıq çəkməyin daşın atmağa çalışıb eləcə davam etməkdir. Bəzən çəkilməz olsa da.